Minister Lalinie Gopal van Jeugdontwikkeling & Sport sloeg recent alarm over de schokkende cijfers van tienerzwangerschappen in Suriname. In districten als Brokopondo en Sipaliwini en in stedelijke ressorten zoals Latour en Flora raken meisjes al op 12-jarige leeftijd zwanger. Er zijn zelfs gevallen waarin 16-jarigen hun tweede kind verwachten. Dit is geen incident, dit is een patroon en we moeten eerlijk durven zijn dat dit patroon vooral zichtbaar is binnen de Afro-Surinaamse gemeenschap.
Laten we ophouden met de slachtofferkaart spelen. Het is geen toeval dat armoede, eenoudergezinnen, tienerzwangerschappen en criminaliteit zich blijven herhalen binnen dezelfde groepen. Het is een vicieuze cirkel die generatie op generatie wordt doorgegeven. De waarheid is confronterend, maar zolang we die niet onder ogen zien, zal er niets veranderen.
We moeten onszelf afvragen: waarom brengen we kinderen op de wereld als we hen niets te bieden hebben behalve armoede en achterstand? Wat is er om trots op te zijn wanneer een kind vanaf dag één vecht voor overleving in plaats van voor groei en ontwikkeling?
Het probleem begint bij de opvoeding. Te vaak zien we kinderen aan hun lot overgelaten. Ouders zeggen: “Het is mijn kind, niet bemoeien.” Maar datzelfde kind wordt straks deel van de samenleving. Een samenleving die gebukt gaat onder het gedrag en de keuzes die wij als ouders nalaten te corrigeren.
We zien meisjes van 11 of 12 jaar schaars gekleed dansjes doen op social media. Sommigen noemen dat onschuldig, maar het vormt de basis voor een verkeerde mindset over zelfwaarde en toekomst. Wanneer hebben wij voor het laatst ons kind echt begeleid bij schoolwerk, of een gesprek gevoerd over dromen en ambities?
Het is gemakkelijk om met de vinger naar de overheid te wijzen, maar dit probleem begint thuis, in onze eigen gemeenschap. Het wordt tijd dat we verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst van onze kinderen. Want uiteindelijk zijn het niet de ministers of de media die onze kinderen opvoeden het zijn wij.
De Afro-Surinaamse gemeenschap heeft altijd bekendgestaan om kracht, doorzettingsvermogen en creativiteit. Maar die kracht dreigt verloren te gaan door gemakzucht en verkeerde trots. Het is geen schande om hulp te vragen, het is geen zwakte om verantwoordelijkheid te nemen.
Laten we opnieuw bouwen aan een cultuur waarin wij onze kinderen leren dromen, leren werken voor hun toekomst, en leren begrijpen dat vroeg zwanger worden niet iets is om te vieren, maar een obstakel dat hun kansen verkleint.
De cyclus kan worden doorbroken, maar dat begint bij onszelf. Begeleid je kind met school. Leer hen zelfdiscipline en respect. Praat over seksualiteit en verantwoordelijkheid. Biedt hen kansen om te groeien, in plaats van excuses om te falen.
De cijfers van tienerzwangerschappen zijn niet alleen statistieken, het zijn alarmsignalen. Signalen die ons wakker moeten schudden. De vraag is: blijven we wegkijken en de slachtofferrol spelen, of kiezen we ervoor om deze generatie en de volgende een betere toekomst te geven?
Het antwoord ligt niet bij de regering alleen. Het antwoord ligt in onze huizen, in onze gezinnen, in de keuzes die wij vandaag maken.