Nog geen jaar na de verkiezingen schudt het politieke landschap van Suriname opnieuw op zijn grondvesten. Siebrano Pique, de man die bekendstaat om zijn scherpe tong en nietsontziende kritiek, heeft besloten de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (ABOP) definitief de rug toe te keren.
Pique maakte duidelijk dat zijn keuze voortkomt uit een dieper verlangen: vrij zijn van politieke ketenen en spreken als een trotse Surinamer, niet als partijgebonden figuur.
“Telkens wanneer ik mijn stem liet horen, werd ik bestempeld als een ABOP’er. Maar ik ben en blijf in de eerste plaats Surinamer. Ik wil mijn land kritisch begeleiden – óók als dat betekent dat ik de ABOP aan de tand moet voelen,” verklaarde Pique met klem.
Hoewel zijn breuk voor velen onverwacht komt, benadrukt hij dat hij nooit officieel lid was. Geen lidmaatschapskaart, geen formele binding – slechts ondersteuning. Daarom achtte hij een officiële ontslagbrief overbodig.
Toch klinkt er geen rancune in zijn woorden. Pique spreekt zelfs zijn waardering uit voor de partij en haar leiderschap, maar maakt tegelijkertijd één ding zonneklaar:
geen enkele oproep, zelfs niet van voorzitter Ronnie Brunswijk, zal hem van gedachte doen veranderen.
Zijn besluit is onomkeerbaar. Volgens Pique had hij dezelfde keuze gemaakt, of de ABOP nu in de regering zat of niet. Zijn missie is helder: terugkeren naar zijn rol als waakhond van de democratie, de kritische stem die beleid bevraagt en machthebbers confronteert – ongeacht kleur of partij.
“Wat Suriname vandaag mist, zijn onafhankelijke activisten die zich niet laten gijzelen door politieke loyaliteiten. In een beschaafde samenleving is het noodzakelijk dat er mensen zijn die hun ongezouten mening uiten – luid en duidelijk,” verklaarde hij met vuur.
Of hij ooit opnieuw de stap zal zetten naar een partijpolitieke carrière? Pique laat de deur op een kier. Maar voor nu kiest hij resoluut voor vrijheid.
Zijn boodschap is simpel maar krachtig: Suriname heeft geen volgzame partijfiguren nodig, maar kritische Surinamers die het land een spiegel durven voor te houden