Analyse – De politieke thriller van 2025 nadert zijn climax. Wat begon als een machtsstrijd binnen de coalitie, eindigt in een verrassende knieval van Ronnie Brunswijk. Zijn steun aan Jennifer Geerlings-Simons en Gregory Rusland als respectievelijk president en vicepresident is veel meer dan een politieke deal: het is een strategische capitulatie met diepe lagen.
Ronnie Brunswijk is geen man die snel buigt. Hij is gewend aan macht, aan podium en prestige. Dat hij publiekelijk toegeeft dat hij "veel water bij de wijn" heeft gedaan – zelfs zó veel dat “het bijna geen wijn meer is” – is een explosieve uitspraak die zijn frustratie blootlegt. Hij wilde een toppositie. Hij kreeg die niet. Toch kiest hij ervoor om de coalitie niet te laten klappen. Waarom?
De harde waarheid: Brunswijk weet dat hij nu misschien verliest op papier, maar hij behoudt zijn invloed in de schaduw. Hij blijft kingmaker, de man die met één ‘nee’ de politieke kaarten kan herschudden.
Terwijl de spotlight op Brunswijk stond, trok NPS-topper Ivanildo Plein aan de touwtjes. Hij was de stille kracht die het vuur wist te blussen. “Brunswijk en ik zijn niet van vandaag,” zei hij, waarmee hij subtiel aangaf: ik weet hoe ik deze man moet lezen en leiden. Zijn bemiddeling was cruciaal.
De VHP maakte het spel af door simpelweg géén tegenkandidaten in te dienen. Geen strijd, geen verdeeldheid. Daarmee dwongen ze de stemming in het parlement af en brachten ze rust – of schijnbare rust – in het politieke toneel.
Maar laten we eerlijk zijn: dit is geen happy ending. Dit is een wapenstilstand. De ware botsingen zijn uitgesteld, niet opgelost. Brunswijk is gekrenkt, de Abop voelt zich buitenspel gezet en Jennifer Simons wordt nu gezien als de vrouw die “de politieke realiteit niet in acht nam.”
Op 16 juli zal de inauguratie een moment van historische eenheid moeten uitstralen. Maar in de wandelgangen van de macht broeit ontevredenheid. Als Simons en Rusland hun koers niet subtiel afstemmen op Brunswijk’s gevoelige antennes, kan deze coalitie sneller barsten dan men denkt.
Dit is geen overwinning, dit is een explosieve balans. De politieke top weet het: één verkeerde stap, en de poppen dansen. En dan is Ronnie Brunswijk geen toeschouwer — maar hoofdrolspeler.