Suriname is een democratie. Maar het is natuurlijk niet mogelijk om de mening van een half miljoen Surinamers te vragen, iedere keer als er een regel of een wet wordt opgesteld. Daarom gaan elke 5 jaar de Surinamers die op de dag van de verkiezingen 18 jaar of ouder zijn naar de stembus voor de parlementaire verkiezingen.
Die verkiezingen zijn gebaseerd op het principe van 'de meeste stemmen gelden'. De kiezers geven daarmee als het ware toestemming om 5 jaar lang anderen namens hen besluiten te laten nemen. Die anderen zijn dus de leden van het parlement, die namens hun partij deel uitmaken van het parlement. Al zijn de afzonderlijke leden lid van een bepaalde partij, zij mogen wél onafhankelijk hun stem uit brengen. Dat heet 'zonder last'. En ook als (een) DNA lid tussentijds het lidmaatschap van een politieke partij opzegt mag diegene DNA lid blijven.
Omdat het in Suriname nooit voorkomt dat een politieke partij de absolute meerderheid krijgt, moet de grootste partij op zoek naar andere partijen die willen meedoen in een coalitie: dat moet dan de regering worden. De andere partijen die daaraan niet meedoen vormen dan de oppositie. De kiezers hebben daar dus geen rechtstreekse invloed op. En als die regering er eenmaal is, gaat ze wetten en regels opstellen. En daarbij wordt ze weer gecontroleerd door de nationale assemblee.
Door de manier waarop in Suriname leden van het DNA worden gekozen, is het parlement een afspiegeling van wat voor meningen er in Suriname allemaal zijn. De 51 leden van de nationale assemblee vormen samen dus eigenlijk een soort Suriname in het klein. Dat systeem heet evenredige vertegenwoordiging.
Als je nog geen 18 bent, mag je nog niet stemmen. Dan kan het zijn dat de politiek nog ver van je af staat. Maar dat wil niet zeggen dat jij zelf geen invloed kunt uitoefenen op hoe dingen geregeld zijn. Zo kun je op school lid worden van een jongerenraad. Of je kunt je aansluiten bij een actiegroep of bij de jongerenafdeling van een politieke partij.